Het adopteren van een kindje kan een manier zijn om invulling te geven aan je kinderwens. Adoptie is een heel proces dat zorgvuldig moet worden doorlopen. Er zijn bepaalde toelatingsvoorwaarden waaraan je moet voldoen om voor adoptie in aanmerking te komen. Wees er op bedacht dat je veel (nare) vragen kunt krijgen van de instanties die over adoptie gaan en van de adoptielanden zelf.
Adoptie
Stap 1: adoptie voorlichtingsgesprek
Een kleine man vertelt:“Toen we ons hadden aangemeld werden we uitgenodigd bij de voorlichting van stichting adoptievoorziening. Toen ging al gauw de bel rinkelen van, oké jullie willen ook adopteren. Onder het motto van, jullie zijn wel apart. En weten jullie wel of dat kan en daar hadden wij nog nooit over nagedacht natuurlijk, of dat zou kunnen. En in de adoptiewet staat heel duidelijk, dat adopties worden bepaald door twee instanties. En dat is één, de kinderbescherming van Nederland en punt twee, het land waar het kind vandaan komt. Die hebben ook een aantal regels daarin. En dat wisten we al bij een aantal landen, bij Zuid-Afrika moet je een geloof hebben. Moet je bij de kerk zijn, nou dat waren we niet. Dus dan schakel je veel dingen uit. Maar wij gingen er gewoon vanuit dat wij gewoon konden adopteren, dat we gewoon overal in aanmerking voor komen. Maar we hadden wel gesteld altijd, alles kan behalve als het kind zwaar gehandicapt zou zijn, waardoor we moesten tillen want dat kunnen we niet fysiek niet aan. Het moet fysiek handelbaar zijn en verder alles prima. Dus zo ging dat en dan loop je zo’n voorlichting door en dan heb je de voorlichting gehad. En dan mag je naar stap 2 en dat is dan de kinderbescherming.”
Stap 2: kinderbescherming
Een kleine man vertelt:“En dan komen de gesprekken bij de kinderbescherming. En daar liepen we tegen een deur aan, dat we dachten van, oké dit verhaal is eindig. Want ze zeiden heel duidelijk dat het waarschijnlijk niet ging gebeuren dat wij als ouders met beide een handicap, want achondroplasie he dat is dan een handicap, dat wij geen kinderen zouden kunnen adopteren. Daar was geen sprake van. Want, vertelde de kinderbescherming heel dom in gesprekken, hoe zou jij het vinden dat, en je bent geadopteerd en dan heb je ook nog ouders zoals jullie, dan ben je dubbel gehandicapt. Dus wij dachten van oké prima, dat klinkt wel heel gezellig. Wij werden erg boos. Er werden ook voorbeelden gegeven van, hoe zou jij het zien. He, dan wil je kind later basketballen en hoe ga je hem dat leren. Nou ik dacht bij mijzelf, A ik kan niet basketballen maar B wat heeft dat met mijn lengte te maken. Want er zijn genoeg mensen die lang zijn en ook niet kunnen basketballen en dat hun kinderen ook niet kunnen leren zeg maar. Maar het doel is hoe je je kinderen wilt gaan opvoeden binnen de kinderbescherming. Dan nou ben ik heel snel klaar mee. Toen heb ik een brief gestuurd naar de kinderbescherming zo van dit is niet de manier waarop het zou moeten gaan. En hoe kan je in godsnaam zo, he we waren echt nou ja, we waren gewoon beledigd. En we hebben daarna een gesprek aangevraagd op hoger niveau. En toen bleek dat ze hun excuses maakten, maar dat ze wel mensen triggeren om te kijken of ze wel standvastig genoeg zijn om de adoptie te doen.”
Stap 3: Wereldkinderen
Een kleine man vertelt:“Dat was heel pijnlijk, ja tuurlijk, nee maar dat sloeg ook nergens op. Maar wij zijn ook mondig genoeg en wij hebben ook direct inderdaad ernaar gekeken. Maar wel met die verstande om te kijken hoe het verder moest met eventueel de mogelijkheden om kinderen te kunnen adopteren. Natuurlijk, want wij voelden wel een behoorlijke weerstand. De kinderbescherming die ging akkoord natuurlijk. Maar daarna kwam gelijk het tweede probleem, want dan kies je een bemiddelaar. Wereldkinderen werd dat voor ons. En die moest bemiddelen. Om te kijken welk kind er in aanmerking kwam. En dan komt het tweede deel, dat het land van herkomst misschien gaat zeggen van, ja maar eh, er zijn zoveel gezinnen. En zoveel mensen die willen adopteren, we hebben de keus. We pakken de beste, met het meeste geld. Dus wij liepen tegen een tweede probleem aan. We kwamen wel in het reguliere adoptieprocedure maar je staat op een wachtlijst en je hebt een bepaald nummer en dan komt je nummer vlak bij en dan denk je als dit nummer een kans krijgt, zijn wij aan bod. En toen werden we gebeld zo van jongens, nee dit gaat niet via de reguliere procedure, want het land wil het niet, wij zijn niet de ideale ouders.”
Adoptieprocedure geslaagd!
Een kleine man vertelt:“En toen zijn wij op het hoofdkantoor van Wereldkinderen geweest om daar over te praten. Zo van nou, wat gaan we nu doen. En daar werd voor het eerst de optie gesteld van hoe zouden jullie het vinden om een kind te adopteren met dezelfde groeibeperking? Ja, toen zeiden wij ook ja natuurlijk. Wij zeggen, des te liever, maar dat mag je misschien niet zeggen. Maar dat was voor ons het punt, dat we daar ja zeiden, tuurlijk, doen. En alles is natuurlijk welkom. Zo hebben we het altijd gesteld, maar die beperking werd van bovenhand opgelegd. En zodoende gingen die mensen van Wereldkinderen die dan in die landen zitten, gingen kijken binnen de kindertehuizen of dat, of die kinderen er ook zaten. En toen bleek eigenlijk al heel snel, dat ze onze eerste, onze oudste zoon hebben gevonden. En die was al drie en een half en die zat al jaren in het kindertehuis omdat hij niet geadopteerd werd, misschien vanwege het feit dat deze aandoening voor mensen misschien wel, nou ja. Dat kan ik me ook wel weer voorstellen. Ik bedoel het is natuurlijk niet een aandoening waarvan iedereen weet wat het inhoudt. Sommige mensen denken dat wij alleen in het circus voorkomen, bij wijze van spreken dan. Dus zodoende ging het balletje snel rollen en was iedereen blij, want uiteindelijk was alle ellende al vergeten. Want het was perfect, het land, de stichting Wereldkinderen, iedereen was blij. Van dit is de match, die wij maken eigenlijk binnen wat we wilden. En dat vonden wij zelf ook. Dus we gingen nog wat struikelblokken over dat men denkt van goh ja. Want ze waren altijd wel bang, dat als we naar het adoptieland gingen, dat ze ons dan wel raar gingen aankijken. Want misschien kenden ze het wel niet hoe wij zijn. En misschien lopen mensen die deze beperkingen hebben niet op straat. Maar dat viel allemaal heel erg mee, dus die mensen daar waren alleen maar dankbaar. Of blij dat wij dit, dat wij deze jongen gingen meenemen. Dus dat was ja toen, het ijs was gebroken maar goed dan spreken we over een procedure van zes jaar.”
Tips & Links
Meer weten over adoptie? Bekijk de website https://adoptie.nl/