Menu

Embryoselectie en IVF

  • Embryoselectie

    Een kleine vrouw vertelt:

    “We moesten bij de embryoselectie aangeven wat we dan wilden. Want je kan dus aangeven, wat je dan wilt. Je hebt dat niet levensvatbaar, je hebt het kindje met achondroplasie of een kindje van normale lengte. Dat is natuurlijk een hele moeilijke beslissing. Wat ga je dan doen. Het niet levensvatbare, dat was natuurlijk dat we dat niet wilden. Maar wat dan wel. Toen kwamen we er toch uiteindelijk op, dat we dan een kindje wilden van normale lengte. En helemaal niet omdat wij onszelf niet geaccepteerd hebben. Maar omdat het lijkt alsof de kinderen die er nu komen, dat die meer problemen hebben lichamelijk dan toen wij jong waren. Ik weet niet of dat is maar zo zien wij het. En wij hadden echt zoiets van wij zijn toevallig allebei goed erdoorheen gekomen lichamelijk gezien en geestelijk ook. Maar kunnen wij dat aan, als een kind inderdaad een groeistoornis heeft en het heeft een veel ergere vorm dan dat wij hebben. Dus toen hebben we gekozen voor normale lengte.”

  • Eerste IVF behandeling

    Een kleine vrouw vertelt over haar eerste IVF-behandeling:

    “Op de dag van de punctie zelf krijg je te horen hoeveel eitjes ze hebben. Die worden dan gelijk bevrucht en dan zijn het hele zware dagen van wachten. Na vier dagen krijg je te horen hoeveel embryo’s daar uiteindelijk uitgekomen zijn. En de dag daarna krijg je de uitslag van het genetisch onderzoek. Dat zijn natuurlijk slopende uren dat je gebeld wordt. Bij de eerste behandeling hadden wij in totaal zeven embryo’s en toen hadden wij eigenlijk zoiets van zeven embryo’s, jeetje. Als je dan gaat tellen één op de vier, één op de twee, daar zal toch wel iets tussen zitten. Je gaat je zelf toch een soort van gek maken. Uiteindelijk kwam dan het slechte nieuws dat er niks tussen zat. Er zat op dat moment niet één tussen waar wij voor hadden getekend. Dus je valt natuurlijk in een dal van heb ik jou daar. Ook omdat je natuurlijk volgespoten zit met hormonen. Toen hebben we een gesprek gehad met de arts en dan krijg je inderdaad volledig de uitslag te horen van wie het foute gen had, nou dat hoefde van mij eigenlijk helemaal niet. We hebben elkaar helemaal niet daarop aangekeken. Maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet weten, ik denk ik hoef niet te weten of dat foute gen nou van mij komt of van hem.”

  • Tweede IVF behandeling

    Een kleine vrouw vertelt over haar tweede IVF-behandeling:

    “Ik heb daarna wel een paar maanden rust gehad. Maar als het aan het ziekenhuis ligt zit je meteen weer te spuiten. Dat wilde ik totaal niet, want ik wilde mijn lichaam eerst even rust geven. Dus ik denk dat ik een half jaar zeker wel gewacht heb. En toen voor een tweede keer gegaan en je dosis wordt dan wel verhoogd. Dus ze gaan zorgen dat je nog meer eitjes gaat produceren. Maar daar was mijn lichaam het niet mee eens. Dus die deed dat niet, die deed zelfs minder. Ik had geloof ik zes eitjes ofzo en in totaal vier embryo’s dus dat is veel minder dan ik de eerste keer had.”

  • Eerste terugplaatsing

    Een kleine vrouw vertelt over de terugplaatsing:

    “We kregen als uitslag dat van die vier er twee embryo’s van normale lengte waren. En die andere twee waren juist niet levensvatbaar, dus dat was ook wel het ene uiterste met het andere uiterste. Je springt een gat in de lucht natuurlijk, alleen krijg je dan alsnog die spannende periode als het wordt teruggeplaatst. En dan heb je slopende weken natuurlijk van wachten. Je maakt jezelf natuurlijk helemaal gek, maar je wens is zó groot dat je alles wat er gebeurt dat hou je in de gaten natuurlijk. Kijk, en ik weet dat voor mijn man was dat echt, die stond daar echt naast, want die kon niks, die voelde natuurlijk niks die zag mij maar. Want dan was het elke dag, ja hoe gaat het vandaag, het gaat goed, oké. En dan was het weer, dan kwamen we terug van werk en dan was het weer, nee, nog niks aan de hand. Zo ging je die dagen door. En toen was het zo dat we na twee weken, een zwangerschapstest mochten doen. Tenzij natuurlijk eerder menstruatie optreedt. En ik weet dat toen op de twaalfde dag brak zeg maar de menstruatie door en dan ga je natuurlijk op dat moment door een hel, want dan denk je, ik had over twee dagen de test mogen doen ik had het eigenlijk niet meer verwacht dat het mis zou gaan op dag 12.”

  • Tweede terugplaatsing

    Een kleine vrouw vertelt over de tweede terugplaatsing:

    “Ik kon zelf aangeven wanneer we weer voor de tweede terugplaatsing wilden gaan. Dat was ook weer spannend want dan zit hij in de vriezer en dan krijg je dat ontdooiproces en dat is 50/50. Het kan dus zijn dat als ie ontdooit dat ie dan kapot gaat en dan heb je dus uiteindelijk nog niks. Dus op de dag dat je dan gebeld wordt en dat het ontdooiproces goed is gegaan, dan ben je natuurlijk weer helemaal in de glorie. En dan hup naar het ziekenhuis, terugplaatsing en dan krijg je weer natuurlijk heel die dagen, dat je moet wachten. En die voelden bij mij heel goed. Dat is niet te bewijzen maar ik had echt het idee dat ik zwanger was. Eigenlijk moet je dat natuurlijk niet doen, maar je gaat op internet zitten kijken van symptomen die je hebt. Vaak naar de wc, moe, veel honger en dat zijn allemaal symptomen voor een eventuele zwangerschap. En toen uiteindelijk ook alweer een test gekocht want ]ik mocht op zondag testen. En dan op vrijdagochtend breekt nogmaals de menstruatie door.”

  • Derde IVF behandeling

    Een kleine vrouw vertelt over haar derde IVF-behandeling:

    “Ik was er eigenlijk gewoon eventjes helemaal klaar mee en maar uiteindelijk gekozen voor een derde keer. En ook daarbij geen resultaat en ook daarbij was het weer zo dat de dosis weer verhoogd werd. En daar was ik echt niet blij om, want ik had er echt wel last van. Je krijgt op gegeven moment zo’n buikpijn, omdat, ja, hoe gek het ook klinkt je hebt gewoon hele zware eierstokken die zitten vol met eiblaasjes. Dus op een gegeven moment belde de arts en toen dachten we van die gaat vertellen van, joh, we zijn begonnen en binnen nu en twee dagen, krijg je de uitslag. Maar nee, ik had gelijk de uitslag en dat was wel van baf. En ook gelijk negatief, dus dan sta je echt bij die telefoon van, oké, dit had ik totaal nu niet verwacht. In ieder geval niet zo aan de telefoon.”

  • Andere embryo keuze niet mogelijk

    Een kleine vrouw vertelt verder:

    “Nadat we die twee pogingen hadden gehad en ook nadat de terugplaatsing fout was gegaan zijn we in gesprek met de arts gegaan. Van is het mogelijk dat als we eventueel voor een volgende keer gaan, dat dan de selectie wat groter wordt. Dus dat dan alleen het embryo dat niet levensvatbaar is, wordt vernietigd, maar die mogelijkheid hadden wij niet. Want ze zeggen dan van, dan kan je ook op de natuurlijke manier zwanger raken. En dan de vlokkentest doen en dan als het niet levensvatbaar is een abortus plegen. Ze hebben het wel in team overlegd maar bij mij wilden ze dus geen embryo met achondroplasie terug plaatsen. Dat werd niet gedaan omdat je dan dus inderdaad de natuurlijke weg kan bewandelen.”

  • Grenzen aangeven

    Een kleine vrouw vertelt:

    “Het klinkt nu misschien even heel zwart wit, maar het ziekenhuis, en helemaal niets ten nadele van het ziekenhuis want we hebben daar een hartstikke goede begeleiding en behandeling gehad. Maar het lijkt wel of die willen produceren. Dat je bijna onderhand geen patiënt meer bent maar gewoon eitjes, eitjes, eitjes, want dan is de kans groter. En dat ze eigenlijk een beetje het gestel van de patiënt naast zich, nou ja niet helemaal naast zich neerleggen, maar de focus ligt op het produceren van de eitjes. En natuurlijk dat is aan de ene kant ook wel zo, maar volgens mij is het ook wel heel belangrijk hoe de patiënt het doorstaat. Want ik bedoel, kijk, ik bepaal zelf wanneer ik een spuit in mijn lijf zet en niet zij. En dat accepteren ze ook wel. Want toen ze inderdaad zeiden van, oh dat hebben we een keer gehad, dat we bij een gesprek terug kwamen en toen zat ze eigenlijk al klaar om de hoe heet het, het recept uit te schrijven voor de medicatie. En toen hebben wij gezegd van, ho, wacht eens even we willen eigenlijk een paar maanden rust. En daar schrok ze eerst van maar naderhand begreep ze het hoor. Maar soms lijkt het net alsof het daar een lopende band is en dat is voor hun aan de ene kant ook zo. Want het is ook hun werk. Dat is ook, maar ik had zoiets van even geen circus aan mijn lijf.”

Alleenstaand moederschap

  • Besluitvorming alleenstaand moederschap

    Een kleine vrouw vertelt:

    “Ik ben alleenstaand moeder geworden. Ik moet eerlijk zeggen, ik heb altijd al een kinderwens gehad. En ik heb altijd gezegd, hoe dan ook word ik moeder. Maakt niet uit op welke manier, en relaties komen, relaties gaan. Al moet ik iemand van de straat plukken. En toen op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt dat ik hoe dan ook moeder ga worden. En ik ga niet wachten op de liefde van mijn leven. Mijn relatie was net uitgegaan en toen stond ik bij mijn moeder in de keuken en toen was ik echt aan het huilen van mama ik wil echt een baby, maar ja. Alleen weet ik niet of ik het alleen kan, als ik het huis uit moet alleen. En toen zei mijn moeder, je hoeft het niet alleen te doen, ik weet dat je het wilt, we gaan het gewoon samen doen. En we gaan wel de weg op een normale manier bewandelen en niet zoals jij zegt iemand op straat, daar doen we niet aan. En toen ging ik er goed over nadenken in mijzelf en toen ben ik naar de huisarts gegaan en vanuit de huisarts ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis en daar via de inseminatie afdeling is het traject begonnen.”

  • Draaimolen

    Een kleine vrouw vertelt:

    “Het was een heel traject. Dat heeft wel twee jaar geduurd. Je gaat eigenlijk in zo’n hele grote draaimolen want je moet eerst allemaal gesprekken voeren. Je moet met een psycholoog praten. Kan je het wel zelfstandig aan, en zo. En de psycholoog komt thuis kijken hoe je woont. Ze kijken in principe kun je het financieel aan, heb je werk. En dat zat bij allemaal wel goed. En dan ga je eigenlijk de draaimolen in van ben je vruchtbaar ja of nee. En toen, dat heeft wel twee jaar geduurd, werd de vraag gesteld, heb je zelf een donor ja of nee. Dat had ik niet. En toen werd de keuze gesteld van je kan kiezen tussen een Nederlandse donorbank of de buitenlandse donorbank. De Nederlandse donorbank is weer een wachttijd van twee jaar, de buitenlandse donorbank kan, is letterlijk hoe ik het nu zeg, winkelmandje en de volgende dag is het thuis. Alleen wordt er daar niets van vergoed, dat is gewoon puur zelf alles betalen. En dat is een flinke prijs. Maar goed, ik had die wens en ik had zoiets van ik wil niet twee jaar wachten. Dus toen heb ik mijn spaargeld aangebroken.”

  • Keuze spermadonor

    Een kleine vrouw vertelt:

    “Twee dagen lang heb ik echt gezocht samen met de fertiliteitsarts in de buitenlandse spermabank. En je mag ook letterlijk alles kiezen, je kan kiezen blauwe ogen of blond haar. Je ziet hun foto niet, je ziet alleen de foto van hoe ze baby waren. Je hoort ze we in een audio-opname. En gewoon het verhaal erachter, hoe het karakter is van die persoon. Komt dat karakter overeen met mijn karakter. Want je wilt toch dat ze een beetje op jou gaat lijken qua karakter. Dus eigenlijk was het gewoon karaktereigenschappen die met mij overeenkomen en om eerlijk te zijn wou ik een beetje goed opgeleide persoon hebben en iemand die ook echt open staat, want dat hoor je ook, voor als zij dadelijk hem wil zien en ontmoeten. Ik vond het wel een belangrijk punt als ik hoorde van die persoon dat hij er echt gewoon voor open staat, dat het kind contact kan zoeken. Sommige hebben een brief geschreven aan hun toekomstige kind en dat waren voor mij belangrijke aspecten.”

  • Zwanger!

    Een kleine vrouw vertelt:

    “En gelukkig was het binnen twee keer raak! En toen was ik zwanger, eigenlijk je weet de kansen, ik weet mijn donor is groot en je weet dan bij ons is het 50 /50. En ik had zoiets van, ik had geen problemen met mijn gezondheid. Ik ben altijd perfect, niets aan de hand, oorontsteking als je kind bent, maar prima. Dus ik had zoiets van ja, 50/50 laat maar komen. En toen met de echo’s konden ze zien dat het normaal was. Het maakte me niet uit, maar je bent toch wel iets geruster van oké het is normaal niet klein. Tegenwoordig met pesterijen en al die dingen ga je dat toch wel denken. En toen met 32 weken kwam uit dat ze ook achondroplasie heeft en ik was niet echt verdrietig. Maar je hoort 32 weken lang ze is gewoon een normaal kindje en dan komt het eigenlijk wel echt aan bij je en dan moet je even slikken. En ik heb gewoon een dag even flink gehuild en toen had ik een afspraak in het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht en om heel eerlijk te zijn, ik was daar ook onder behandeling tot mijn 18de en daarna ben ik daar nooit meer heen gegaan. Maar toen ik daar kwam, ik was daar met mijn moeder, toen ik daar kwam. En dan zie je moeders met kinderen die het zwaarder hebben, kinderen die gewoon niks kunnen, kinderen die een plantje zijn en die moeders zijn gelukkig met hun kinderen. En toen zei ik tegen mijn moeder, mijn kind is gewoon klein. That’s it. En nu is, zij is gewoon de liefde van mijn leven en ik ben er superblij mee. En het is soms wel zwaar omdat ik wel veel alleen doe. Mijn moeder helpt mij meer met het, haar huishoudelijke taken zou ik het zo zeggen. Ze kookt en het huis schoonmaken maar de zorg voor mijn kind is puur voor mij, het is zwaar maar ik zou het zo weer doen. Het is gewoon ik ben gezegend, ze is alleen maar klein.”

  • Ga ervoor

    Een kleine vrouw vertelt:

    “Als je echt een kinderwens hebt moet je er voor gaan. Je kan het. Wil je het echt alleen doen, het kan, er zijn echt wel meerdere wegen naar Rome en je kan het gewoon. Je moet er wel gewoon goed achterstaan en stevig in je schoenen staan. Emotioneel is het af en toe ook wel zwaar. Maar voor de rest zou ik echt wel zeggen, als je het wil, waarom niet. Het is je wens en als je wens is om naar de maan te gaan, dan kan jij het, je kan het gewoon. Je moet gewoon meerdere wegen bewandelen en je komt er vanzelf wel, hoe dan ook.”

Adoptie

  • Stap 1: adoptie voorlichtingsgesprek

    Een kleine man vertelt:

    “Toen we ons hadden aangemeld werden we uitgenodigd bij de voorlichting van stichting adoptievoorziening. Toen ging al gauw de bel rinkelen van, oké jullie willen ook adopteren. Onder het motto van, jullie zijn wel apart. En weten jullie wel of dat kan en daar hadden wij nog nooit over nagedacht natuurlijk, of dat zou kunnen. En in de adoptiewet staat heel duidelijk, dat adopties worden bepaald door twee instanties. En dat is één, de kinderbescherming van Nederland en punt twee, het land waar het kind vandaan komt. Die hebben ook een aantal regels daarin. En dat wisten we al bij een aantal landen, bij Zuid-Afrika moet je een geloof hebben. Moet je bij de kerk zijn, nou dat waren we niet. Dus dan schakel je veel dingen uit. Maar wij gingen er gewoon vanuit dat wij gewoon konden adopteren, dat we gewoon overal in aanmerking voor komen. Maar we hadden wel gesteld altijd, alles kan behalve als het kind zwaar gehandicapt zou zijn, waardoor we moesten tillen want dat kunnen we niet fysiek niet aan. Het moet fysiek handelbaar zijn en verder alles prima. Dus zo ging dat en dan loop je zo’n voorlichting door en dan heb je de voorlichting gehad. En dan mag je naar stap 2 en dat is dan de kinderbescherming.”

  • Stap 2: kinderbescherming

    Een kleine man vertelt:

    “En dan komen de gesprekken bij de kinderbescherming. En daar liepen we tegen een deur aan, dat we dachten van, oké dit verhaal is eindig. Want ze zeiden heel duidelijk dat het waarschijnlijk niet ging gebeuren dat wij als ouders met beide een handicap, want achondroplasie he dat is dan een handicap, dat wij geen kinderen zouden kunnen adopteren. Daar was geen sprake van. Want, vertelde de kinderbescherming heel dom in gesprekken, hoe zou jij het vinden dat, en je bent geadopteerd en dan heb je ook nog ouders zoals jullie, dan ben je dubbel gehandicapt. Dus wij dachten van oké prima, dat klinkt wel heel gezellig. Wij werden erg boos. Er werden ook voorbeelden gegeven van, hoe zou jij het zien. He, dan wil je kind later basketballen en hoe ga je hem dat leren. Nou ik dacht bij mijzelf, A ik kan niet basketballen maar B wat heeft dat met mijn lengte te maken. Want er zijn genoeg mensen die lang zijn en ook niet kunnen basketballen en dat hun kinderen ook niet kunnen leren zeg maar. Maar het doel is hoe je je kinderen wilt gaan opvoeden binnen de kinderbescherming. Dan nou ben ik heel snel klaar mee. Toen heb ik een brief gestuurd naar de kinderbescherming zo van dit is niet de manier waarop het zou moeten gaan. En hoe kan je in godsnaam zo, he we waren echt nou ja, we waren gewoon beledigd. En we hebben daarna een gesprek aangevraagd op hoger niveau. En toen bleek dat ze hun excuses maakten, maar dat ze wel mensen triggeren om te kijken of ze wel standvastig genoeg zijn om de adoptie te doen.”

  • Stap 3: Wereldkinderen

    Een kleine man vertelt:

    “Dat was heel pijnlijk, ja tuurlijk, nee maar dat sloeg ook nergens op. Maar wij zijn ook mondig genoeg en wij hebben ook direct inderdaad ernaar gekeken. Maar wel met die verstande om te kijken hoe het verder moest met eventueel de mogelijkheden om kinderen te kunnen adopteren. Natuurlijk, want wij voelden wel een behoorlijke weerstand. De kinderbescherming die ging akkoord natuurlijk. Maar daarna kwam gelijk het tweede probleem, want dan kies je een bemiddelaar. Wereldkinderen werd dat voor ons. En die moest bemiddelen. Om te kijken welk kind er in aanmerking kwam. En dan komt het tweede deel, dat het land van herkomst misschien gaat zeggen van, ja maar eh, er zijn zoveel gezinnen. En zoveel mensen die willen adopteren, we hebben de keus. We pakken de beste, met het meeste geld. Dus wij liepen tegen een tweede probleem aan. We kwamen wel in het reguliere adoptieprocedure maar je staat op een wachtlijst en je hebt een bepaald nummer en dan komt je nummer vlak bij en dan denk je als dit nummer een kans krijgt, zijn wij aan bod. En toen werden we gebeld zo van jongens, nee dit gaat niet via de reguliere procedure, want het land wil het niet, wij zijn niet de ideale ouders.”

  • Adoptieprocedure geslaagd!

    Een kleine man vertelt:

    “En toen zijn wij op het hoofdkantoor van Wereldkinderen geweest om daar over te praten. Zo van nou, wat gaan we nu doen. En daar werd voor het eerst de optie gesteld van hoe zouden jullie het vinden om een kind te adopteren met dezelfde groeibeperking? Ja, toen zeiden wij ook ja natuurlijk. Wij zeggen, des te liever, maar dat mag je misschien niet zeggen. Maar dat was voor ons het punt, dat we daar ja zeiden, tuurlijk, doen. En alles is natuurlijk welkom. Zo hebben we het altijd gesteld, maar die beperking werd van bovenhand opgelegd. En zodoende gingen die mensen van Wereldkinderen die dan in die landen zitten, gingen kijken binnen de kindertehuizen of dat, of die kinderen er ook zaten. En toen bleek eigenlijk al heel snel, dat ze onze eerste, onze oudste zoon hebben gevonden. En die was al drie en een half en die zat al jaren in het kindertehuis omdat hij niet geadopteerd werd, misschien vanwege het feit dat deze aandoening voor mensen misschien wel, nou ja. Dat kan ik me ook wel weer voorstellen. Ik bedoel het is natuurlijk niet een aandoening waarvan iedereen weet wat het inhoudt. Sommige mensen denken dat wij alleen in het circus voorkomen, bij wijze van spreken dan. Dus zodoende ging het balletje snel rollen en was iedereen blij, want uiteindelijk was alle ellende al vergeten. Want het was perfect, het land, de stichting Wereldkinderen, iedereen was blij. Van dit is de match, die wij maken eigenlijk binnen wat we wilden. En dat vonden wij zelf ook. Dus we gingen nog wat struikelblokken over dat men denkt van goh ja. Want ze waren altijd wel bang, dat als we naar het adoptieland gingen, dat ze ons dan wel raar gingen aankijken. Want misschien kenden ze het wel niet hoe wij zijn. En misschien lopen mensen die deze beperkingen hebben niet op straat. Maar dat viel allemaal heel erg mee, dus die mensen daar waren alleen maar dankbaar. Of blij dat wij dit, dat wij deze jongen gingen meenemen. Dus dat was ja toen, het ijs was gebroken maar goed dan spreken we over een procedure van zes jaar.”